جلسه نوزدهم
`upper()`
– متد `upper()` یک رشته را به صورت همه حروف بزرگ تبدیل می کند.
– این متد یک رشته جدید را برمی گرداند و رشته اصلی را تغییر نمی دهد.
– مثال:
my_string = "Hello, World!"
uppercase_string = my_string.upper()
print(uppercase_string) # Output: HELLO, WORLD!
`lower()`
– متد `lower()` یک رشته را به صورت همه حروف کوچک تبدیل می کند.
– این متد نیز یک رشته جدید را برمی گرداند و رشته اصلی را تغییر نمی دهد.
– مثال:
my_string = "PYTHON IS AWESOME"
lowercase_string = my_string.lower()
print(lowercase_string) # Output: python is awesome
این متدها بسیار کاربردی هستند و می توانند در موارد مختلفی استفاده شوند، مانند:
– **نرمالیزه کردن ورودی کاربر:** مثلاً در صورتی که کاربر در یک فرم نام کاربری وارد کند، می توان از `lower()` استفاده کرد تا همه حروف به صورت کوچک باشند.
– **بررسی استاندارد نویسندگی:** برای بررسی اینکه یک رشته به صورت استاندارد (همه حروف بزرگ یا همه حروف کوچک) نوشته شده است، می توان از این متدها استفاده کرد.
– **فرمت بندی خروجی:** گاهی اوقات نیاز است که خروجی به صورت همه حروف بزرگ یا همه حروف کوچک نمایش داده شود.
این متدها بخشی از مجموعه فراوان متدهای رشته ای در پایتون هستند که به شما امکان دستکاری و کار با رشته ها را می دهند.
متدهای `uppercase()` و `lowercase()` نیز در پایتون وجود دارند که کاربرد مشابهی با `upper()` و `lower()` دارند. با این حال، این دو متد در پایتون نسخه های قدیمی‌تر هستند و به جای آنها از `upper()` و `lower()` استفاده می‌شود.
. خوانایی کد در پایتون بسیار مهم است و می تواند به بهبود کیفیت و قابلیت درک کد شما کمک کند. مواردی برای خوانایی بهتر:
1. نامگذاری مناسب:
– استفاده از نام متغیرها، توابع و کلاس ها که معنادار و توصیفی باشند.
– پیروی از قوانین نامگذاری پایتون (snake_case برای متغیرها و توابع، CamelCase برای کلاس ها).
– انتخاب نام های واضح و خلاصه که منظور شما را به خوبی منتقل کنند.
2. استفاده از توضیحات مناسب:
– قرار دادن docstring (توضیحات چندخطی) در ابتدای توابع و کلاس ها که شرح عملکرد آنها را بیان کند.
– استفاده از توضیحات درون–خطی برای توضیح بخش های پیچیده تر کد.
– توضیح منطق و الگوریتم های مهم در قالب توضیحات.
3. رعایت قالب بندی:
– استفاده از تورفتگی مناسب (4 فاصله یا 1 تب) برای نشان دادن ساختار کد.
– قرار دادن سطرهای کد در طول مناسب (حداکثر 79 کاراکتر).
– استفاده از فاصله و خط های خالی برای جدا کردن بخش های مختلف کد.
– پیروی از استاندارد PEP 8 که راهنمای رسمی سبک نوشتن کد پایتون است.
4. انتخاب اسامی معنادار:
– استفاده از نام های واضح و توصیفی برای متغیرها، توابع و کلاس ها.
– اجتناب از نام های کوتاه مثل `x` یا `y` مگر در موارد خاص.
– انتخاب اسامی که بافت و معنای کد را منتقل کنند.
5. استفاده از کامنت ها و توضیحات هوشمندانه:
– توضیح هدف و منطق کد به جای توضیح خود کد.
– استفاده از کامنت ها برای توضیح موارد پیچیده یا غیرواضح.
– اجتناب از کامنت های زاید که تکرار موارد واضح هستند.
با رعایت این نکات، می توانید به طور قابل توجهی خوانایی کد پایتون خود را افزایش دهید. این موضوع در همکاری با سایر توسعه‌دهندگان و نگهداری کد در درازمدت بسیار مفید است.
متود get()
1. **دریافت مقدار یک کلید**:
متود “get” به شما امکان می‌دهد تا مقدار یک کلید خاص را از یک دیکشنری دریافت کنید. اگر کلید در دیکشنری وجود نداشته باشد، متود “get” یک مقدار پیشفرض را برمی‌گرداند.
مثال:
my_dict = {'name': 'John', 'age': 30}
value = my_dict.get('name') # value will be 'John'
value = my_dict.get('address', 'Unknown') # value will be 'Unknown' (مقدار پیشفرض)
2. **دریافت مقدار با پیشفرض**:
همچنین می‌توانید مقدار پیشفرض را به متود “get” ارسال کنید. اگر کلید در دیکشنری موجود نباشد، این مقدار پیشفرض برگردانده می‌شود.
مثال:
my_dict = {'name': 'John', 'age': 30}
value = my_dict.get('address', 'Unknown') # value will be 'Unknown'
در این مثال، چون کلید ‘address’ در دیکشنری وجود ندارد، متود “get” مقدار پیشفرض ‘Unknown’ را برمی‌گرداند.
در کل، متود “get” به شما امکان می‌دهد تا به صورت ایمن از یک دیکشنری مقادیر را دریافت کنید و از خطای KeyError جلوگیری کنید.
مثال 1: دسترسی به value در دیکشنری
alien_0 = {'color': 'green', 'points': 5}
print(alien_0['color'])
print(alien_0['points'])
مثال 2: دسترسی به مقدار یک کلید.
alien_color = alien_0.get('color')
alien_points = alien_0.get('points', 0)
print(alien_color)
print(alien_points)
مثال 3: افزودن عنصر به دیکشنری.
alien_0 = {'color': 'green', 'points': 5}
alien_0['x'] = 0
alien_0['y'] = 25
alien_0['speed'] = 1.5
مثال 4: ساخت یک دیکشنری تهی و مقدار دهی آن:
alien_0 = {}
alien_0['color'] = 'green'
alien_0['points'] = 5
مثال 5: تغییر مقدار یک کلید.
alien_0 = {'color': 'green', 'points': 5}
print(alien_0)
# Change the alien's color and point value.
alien_0['color'] = 'yellow'
alien_0['points'] = 10
print(alien_0)
مثال6 :حذف یک عنصر(کلید و مقدار)
alien_0 = {'color': 'green', 'points': 5}
print(alien_0)
del alien_0['points']
print(alien_0)
مثال 7:دسترسی به تمام کلید و مقادیر در دیکشنری.
# Store people's favorite languages.
fav_languages = {
'jen': 'python',
'sarah': 'c',
'edward': 'ruby',
'phil': 'python',
}
# Show each person's favorite language.
for name, language in fav_languages.items():
print(name + ": " + language)
مثال 8: دسترسی به تمام کلیدها در دیکشنری.
# Show everyone who's taken the survey.
for name in fav_languages.keys():
print(name)
مثال 9:دسترسی به تمام مقادیر در دیکشنری.
# Show all the languages that have been chosen.
for language in fav_languages.values():
print(language)
مثال 10: دسترسی به کلیدها و مقادیر (کلیدها به ترتیب الفبا )
for name , language in sorted(fav_languages.items()):
print(name + ": " + language)
مثال 11: برگرداندن طول دیکشنری.
num_responses = len(fav_languages)